El "Cóalo de la Signàpola" o "Cóalo del Savatìn" (ciamà in italiàn "Grotta del Ciabattino") se cata a 1467 mslm tra la cróse del Corno d'Aquilio a sud e la Spluga de la Preta a nord, in quéi lóghi ndóe l'aqua, passando dal terén, finisse ne le buéle de la montagna magnando la piéra. Nel 
primo salón de cóalo, catémo la formassión del calcàr Rosso Veronese co' la presensa de fossili ma se andémo piassè 'vanti vèrso la fin (co' orientamento NW-SE), catémo una formassión de calcàr co' in mèso la presensa de la folénda del Giurassico medio-superiór. El cóalo l'è nato propio nel pónto'ndóe la grosta terèstre s'a scavessà e la g'a ciapà diressioni difarénti ne la fase de compressión del Neogene. Podì visitarlo ma vardando 'ndóe metì in pié e tegnéndo conto che gh'è i canelóti de giasso soto e sóra, frédo e stróo. L'è lóngo 250m ne la parte scoèrta dai "spèleo" e alto 6/8 metri ne la prima parte e 4 metri. Drénto gh'è 'bastànsa frédo, l'aria in particolàr d'inverno la vién zò dal Corno e la se insàca qua. Te pól védar de le "fùmare", o mèio, de le nugole lisiére che le nàsse co' el vapór aqueo.
Secondo quanto contà nel paese de Sant'Ana, el cóalo g'a cambià nome tra el '700 e l'800 al tempo de Don Benedetti che l'è stà testimone de 'na storia, quéla co' protagonista una butèla de nome 'Dèle co' so fradèl savatìn, el só butìn e só marì conte, parón de le tère a tòrno a la Spluga. La 'Dèle l'éra 'na butèla talmente bèla che un famoso conte veronese dopo 'vérghe fato la corte l'è riussì a tórla in moiér. So fradèl e so mama no i-éra contenti de la cosa parché el conte no l'éra un òmo da la massima fedeltà. Cossita par dispèto vèrso la so faméia, 'Dèle la s'a sposà e restà moiér fin a quando el Conte g'a fato i corni co' una marchesa. A quela pónto, par sposàr el só nóvo amór, el Conte dovéa copàr la 'Dèle e cossita dopo 'vèrghe provà tre, qua, cinque vòlte, un giorno el g'a pensà de 'nar in gita e butàrla zó da la "busa" de la Spluga. La fortuna g'a volù che el savatìn, l'éra amìgo del sèrvo del Conte e cossita g'a savù qual disgrassia podéa nar incontro. Dovì saver che'l Conte l'éra parón de le malghe, Pialda-bassa e Preta 'ndóe gh'è el Cóal de la Signàpola e "la busa"; forsi l'éra presente co' le so bestie anca ne la malga Mèmola deventà de la Pietà parché ligà a l'Istituto che gh'éra in çità dei "Esposti" che g'a tirà su schèi fin al 1859.
Secondo quanto scrìto in una documentassión, un siór che g'avéa de le tère da 'ste parte dopo averghe vù un fiól co' na butèla del lógo de scondón, el g'a preferì spedìr el bòcia in çità da i Esposti pagando l'Istituto co' le fitànse de Malga Mèmola che da quel momento s'a ciamà "Malga Pietà". Una storia che podaréa no èssar del tuto de fantasia quéla de la Dèle e che podaréa aver ciapà ispirassión da un fato sucesso dal bón. El Conte come émo dito al g'a portà la butèla a la Spluga, in quéle tère dovéa g'avéa un bèl pochi de cavài, e grassie a 'na carossa co' tanto de còcio tirà da un par de bèstie l'è rivà sul pósto. Desmontà el g'a fato védar a la 'Dèle la "busa" da vissìn e dàndóghe un gràn urtón el g'a fàto far un sàlto drénto. Par fortuna che l'è riussì a tacàrse co' una man a 'na piéra che vegnéa in fóra. El fradèl savatìn che l'éra scónto nel Cóalo de la Signàpola l'è andà a darghe 'na man a só sorèla grassie a 'na galerìa che un tempo te menava vèrso la Spluga. El conte faséndo finta de èssar desperà l'è andà in paese contando la classica "storia de l'orso", tanto che la zénte de Fosse e Sant'Anna, co' i bastoni in man, i-éra 'ndà in çérca de l'orso che g'avéa sbranà so moiér. 
Dopo mesi de ricerche s'a scoèrto quatro òssi in mèso a un mación ma sensa testa e gambe giusto da far crédar che l'éra stà colpa de l'orso quando in verità i éra i resti de 'na pégora. Cossita i g'a ciapà i quatro òssi e sistemè nel camposantìn tacà a la césa. In verità el prete savéa che la 'Dèle l'éra ancora viva, ma savéa anca de quanto l'éra catìo el Conte e quindi el g'a preferì tasér. I du fradéi scónti come eremìti nel Cóalo de la Signapola i g'a fato posto al butìn che a 'Dele la g'avù co' el conte, faséndolo créssar lì drénto. Par podér vìvar el savatìn el laoràva de faméia in faméia, vegnéndo pagà co' schèi o magnàr. Cossita do-tri 'òlte al mese el portava le so s-giàvare, le só savàte e i só supèi, par le contrè sensa vèrzar bóca par paura de èssar scoèrto dal Conte, tanto che i le ciamàva el "scarpolìn mùtolo". A dir la verità i dise che sia stà anca brào, tanto che la zénte la coréa par vérghe le so scarpe. Co' el passàr del tempo a Fòsse, la zénte scominçiava a no crédar a la storia de l'orso e a quel pónto la marchesa la g'a preferì òltarghe le spàle al Conte che desperà el g'a volù cambiàr vita deventando soldà. Un giorno parò un malgàr l'à scoèrto la 'Dèle co' el butìn andando in çérca de 'na vàca che l'éra scapà e da quél momento nei paesi de la Lessinia girava la voce de marì e moiér che i vivéa co' un butìn nel cóalo de la Signàpola.
Un giorno durante de le esercitassioni militari, el Conte-capitàn s'a catà a Passo Fitanse dopo 'na bèla scarpinàda da Ala. Visto che l'éra quasi séra, i militari i g'a sponsà su i pré lì a tórno a parte el Conte che de sfróso l'éra andà a far un giro ne le so vèce propietà sensa savér che un altro soldà l'éra drio de lu. A quel pónto vardando zó da la spluga el g'a sentìdo de le voçi e póco dopo g'a visto la Dèle, pecà che propio in quél momento el soldà che ghe l'avéa co' lu el g'a sparà. El savatìn catà el Conte in un bagno de sangue denànsi al cóalo l'è corso da só sorèla. Dopo èssar stà medicà el soldà, el g'a riconossù i du fradèi e dopo un poche de dimande la scoèrto de 'vérghe un fiól. A quel pónto el g'a volù scrìvar el so testamento a la presensa 
del prete, che g'a fato confessàr i so pecàti prima de crepàr, lassando schèi e propietà al fiól che deventà grande l'è andà a vìvar in çità nel palasso del pàre. La 'Dèle i dise sia morta nel cóalo e sepelìda nel camposantìn de Sant'Ana tacà al campanìl. Passà un bèl pochi de àni, el becamorti del paese par far posto a novi òssi, no l'è riussì a spostàr quéle de la nostra amiga, parché el so corpo l'éra ancora intiéro e la so testa l'éra postà su un cussìn de fóie vérdi. S'a sigà al miracolo, ma el prete no'l g'a volù che 'sta storia se savésse in giro, parché par farla Santa ghe voléa tanti schèi. A quanto par, secondo i nostri amiçi de Fosse, 'sta storia l'è in parte vera e de sècuro un savatìn un tempo el gh'éra nel cóalo. Ve invitémo a far un giro 'péna finì l'inverno con ramponi e lumìn. Andrea Toffaletti